De mooiste baan ter wereld – het persoonlijke verhaal van Toegevoegd Gerechtsdeurwaarder Michael Smitskam
De dame waar ik zojuist beslag bij heb moeten leggen kijkt me met medelijden aan en zegt:
Hard vallen
Een deurwaarder is een jurist. Hij of zij behoort de wet grondig te kennen en weet welke mogelijkheden of onmogelijkheden onze wetboeken herbergen. Maar voor een deurwaarder is een ander soort kennis misschien nog wel veel belangrijker: het vermogen om je in te leven. Sommigen zijn hiermee geboren, bij anderen komt dit vermogen voort uit de opgedane ervaring in de praktijk. Ik behoor tot die laatste groep. Ik ben de zoon van een moeder die zich verloor in een alcoholverslaving. Dit ging gepaard met het mishandelen van haar kinderen. Na de scheiding van mijn ouders heb ik ook mijn vader verloren aan dezelfde verslavingsproblematiek. Een verslaving gaat vaak niet gepaard met welvaart. Ook ons gezin ging dus gebukt onder een schuldenlast. Een schuldenlast die een aantal keer zó hoog werd dat er geen weg meer terug leek te zijn. Drie keer zijn we ontruimd en moesten we – vaak gescheiden van elkaar – een nieuwe start maken. Je leert op de harde manier te vallen en uiteindelijk weer op te staan.
Het verschil maken
Toen ik begon met werken in deze branche, wist ik al snel dat ik deurwaarder wilde worden. Toen was één van de belangrijkste redenen dat ik de spanning zocht van het niet weten wat er achter elke deur schuil gaat. Maar een nét zo belangrijk onderdeel was dat ik het verschil wilde maken. De HBO-Rechten opleiding met afstudeerrichting kandidaat-gerechtsdeurwaarder was zwaar. Ik combineerde de opleiding met de zorg voor een fantastisch gezin en dat was niet altijd even makkelijk. Uiteindelijk heb ik mij erdoorheen geslagen en ben afgestudeerd met een eervolle vermelding.
Maar dan begint het pas. Je kunt prachtige studieresultaten behalen maar dat zegt niets over hoe je als deurwaarder in staat bent om mensen in beweging te krijgen. En hoe je op zo’n manier met mensen kunt communiceren dat alle partijen er overwegend positief op terugkijken. Mijn eigen ervaring helpt daarbij. Ik kan mij verplaatsen in mijn gesprekspartner omdat ik weet hoe zwaar het is om schulden te hebben of om een opgroeiend kind te zijn in een gezin met schulden. Zo heb ik eens aan de deur in Leiden gestaan met de mededeling dat ik kwam ontruimen. Er waren drie dochters thuis die niet wisten dat dit boven hun hoofd hing. Vader was voor een zakenreis in het buitenland. Toen ze hem belden, biechtte hij huilend op in welke situatie hij zat. Ik was mij bewust van mijn taak, maar voelde ook intens mee met de drie dochters. Bij de eerste ontruiming die ík als kind meemaakte werd mij om 8.30 uur verteld dat de deurwaarder om 9.00 uur zou komen. Je weet dus in zo’n situatie hoe moeilijk het is om je persoonlijke spullen bij elkaar te graaien en al het andere achter te laten. Ik heb de meisjes geholpen met inpakken, instanties gebeld en opvang gerealiseerd. De ontruiming heeft uiteindelijk bijna een dag geduurd, maar daar heb ik geen seconde spijt van.
Alarmbellen rinkelen
Natuurlijk maken we schrijnende dingen mee. Maar daar staan dagen tegenover waarop je iemand écht kunt helpen of een eind maakt aan een situatie die niet in stand kan blijven. Zo heb ik een man ontruimd die zijn dagen doorbracht in een woning waarin hij de ramen met zwarte lappen bedekt had. Hij was zwaar depressief en had een strop boven zijn salontafel hangen. Hij was klaar om uit het leven te stappen. Als deurwaarder schakel je dan snel met verschillende partijen. Je laat alarmbellen rinkelen en zet instanties aan het werk. Een ander bijzonder verhaal is dat van een 93-jarige vrouw die ook ontruimd moest worden, maar niet wist waarom. Ze begreep niet hoe het zo ver was gekomen. Ze had tenslotte iemand die al haar financiën beheerde, haar boodschappen kwam afleveren en af en toe wat tijd met haar doorbracht. Als enige, want haar familie kwam niet meer. In dit verhaal was ik als deurwaarder in eerste instantie de brenger van slecht nieuws, maar ook degene die alle radertjes in beweging zette die uiteindelijk leidden tot de ontmaskering van de oplichter van deze oude dame. Langzaam had hij de familiebanden rondom deze vrouw afgesneden en hemzelf toegang verschaft tot haar bankrekening. Vreugde en verdriet vechten in deze situaties om voorrang. Want hoe blij ik ook was dat ik deze man had belet om nog meer van een weerloze dame te profiteren, ik was mij ook bewust van het verdriet dat ik had blootgelegd en de teleurstelling van deze vrouw in iemand die zij vertrouwd had. Ik had haar roze bubbel doorgeprikt.
Ik geloof niet dat ik anders ben dan andere deurwaarders. Wel ben ik ervan overtuigd dat wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt mij enorm helpt bij het uitoefenen van mijn beroep. En dan is het extra fijn dat je bij een gerechtsdeurwaardersorganisatie werkt die bij je past. Bij AGIN Timmermans zit ik op mijn plek. Ik hoef niet uit te leggen waarom een ontruiming langer duurde, mijn collega’s vinden het waarom van ons vak net zo belangrijk als ik. Een meningsverschil bij AGIN Timmermans is een kans om zienswijzen juridisch met elkaar te vergelijken. En in die discussies gaat het er niet om wie er gelijk heeft. Het gaat erom hoe we ermee vooruit kunnen. Hoe je ervan kunt leren, zodat je opgewassen bent tegen de nare verhalen die je soms te horen krijgt, de schrijnende situaties die je soms meemaakt en de successen die soms dubbel voelen. Zodat je de dame die je met medelijden aankijkt en zegt dat je een vreselijk beroep hebt kunt uitleggen waarom jij de mooiste baan ter wereld hebt….”
De dame waar ik zojuist beslag bij heb moeten leggen kijkt me met medelijden aan en zegt:
“Wat een vreselijke baan heb jij.”We raken in gesprek en ik vertel haar dat het gelukkig wel meevalt, dat er vele momenten zijn die mijn werk heel erg de moeite waard maken en dat ik soms zelfs het verschil kan maken. Terug in de auto kan ik een glimlach niet onderdrukken. De reactie van deze mevrouw is er een die elke week wel een keer voor komt. En op elke verjaardag valt het gesprek even stil als je uitlegt wat voor werk je doet. En eigenlijk is dat helemaal niet gek. Als je in een gemiddelde schoolklas vraagt wie van de kinderen er later deurwaarder wil worden, zal de stilte oorverdovend zijn. Maar toch ben ik enorm trots op mijn baan. En op de weg die ik heb afgelegd om hier te komen.
Hard vallen
Een deurwaarder is een jurist. Hij of zij behoort de wet grondig te kennen en weet welke mogelijkheden of onmogelijkheden onze wetboeken herbergen. Maar voor een deurwaarder is een ander soort kennis misschien nog wel veel belangrijker: het vermogen om je in te leven. Sommigen zijn hiermee geboren, bij anderen komt dit vermogen voort uit de opgedane ervaring in de praktijk. Ik behoor tot die laatste groep. Ik ben de zoon van een moeder die zich verloor in een alcoholverslaving. Dit ging gepaard met het mishandelen van haar kinderen. Na de scheiding van mijn ouders heb ik ook mijn vader verloren aan dezelfde verslavingsproblematiek. Een verslaving gaat vaak niet gepaard met welvaart. Ook ons gezin ging dus gebukt onder een schuldenlast. Een schuldenlast die een aantal keer zó hoog werd dat er geen weg meer terug leek te zijn. Drie keer zijn we ontruimd en moesten we – vaak gescheiden van elkaar – een nieuwe start maken. Je leert op de harde manier te vallen en uiteindelijk weer op te staan.
Het verschil maken
Toen ik begon met werken in deze branche, wist ik al snel dat ik deurwaarder wilde worden. Toen was één van de belangrijkste redenen dat ik de spanning zocht van het niet weten wat er achter elke deur schuil gaat. Maar een nét zo belangrijk onderdeel was dat ik het verschil wilde maken. De HBO-Rechten opleiding met afstudeerrichting kandidaat-gerechtsdeurwaarder was zwaar. Ik combineerde de opleiding met de zorg voor een fantastisch gezin en dat was niet altijd even makkelijk. Uiteindelijk heb ik mij erdoorheen geslagen en ben afgestudeerd met een eervolle vermelding.
Maar dan begint het pas. Je kunt prachtige studieresultaten behalen maar dat zegt niets over hoe je als deurwaarder in staat bent om mensen in beweging te krijgen. En hoe je op zo’n manier met mensen kunt communiceren dat alle partijen er overwegend positief op terugkijken. Mijn eigen ervaring helpt daarbij. Ik kan mij verplaatsen in mijn gesprekspartner omdat ik weet hoe zwaar het is om schulden te hebben of om een opgroeiend kind te zijn in een gezin met schulden. Zo heb ik eens aan de deur in Leiden gestaan met de mededeling dat ik kwam ontruimen. Er waren drie dochters thuis die niet wisten dat dit boven hun hoofd hing. Vader was voor een zakenreis in het buitenland. Toen ze hem belden, biechtte hij huilend op in welke situatie hij zat. Ik was mij bewust van mijn taak, maar voelde ook intens mee met de drie dochters. Bij de eerste ontruiming die ík als kind meemaakte werd mij om 8.30 uur verteld dat de deurwaarder om 9.00 uur zou komen. Je weet dus in zo’n situatie hoe moeilijk het is om je persoonlijke spullen bij elkaar te graaien en al het andere achter te laten. Ik heb de meisjes geholpen met inpakken, instanties gebeld en opvang gerealiseerd. De ontruiming heeft uiteindelijk bijna een dag geduurd, maar daar heb ik geen seconde spijt van.
Alarmbellen rinkelen
Natuurlijk maken we schrijnende dingen mee. Maar daar staan dagen tegenover waarop je iemand écht kunt helpen of een eind maakt aan een situatie die niet in stand kan blijven. Zo heb ik een man ontruimd die zijn dagen doorbracht in een woning waarin hij de ramen met zwarte lappen bedekt had. Hij was zwaar depressief en had een strop boven zijn salontafel hangen. Hij was klaar om uit het leven te stappen. Als deurwaarder schakel je dan snel met verschillende partijen. Je laat alarmbellen rinkelen en zet instanties aan het werk. Een ander bijzonder verhaal is dat van een 93-jarige vrouw die ook ontruimd moest worden, maar niet wist waarom. Ze begreep niet hoe het zo ver was gekomen. Ze had tenslotte iemand die al haar financiën beheerde, haar boodschappen kwam afleveren en af en toe wat tijd met haar doorbracht. Als enige, want haar familie kwam niet meer. In dit verhaal was ik als deurwaarder in eerste instantie de brenger van slecht nieuws, maar ook degene die alle radertjes in beweging zette die uiteindelijk leidden tot de ontmaskering van de oplichter van deze oude dame. Langzaam had hij de familiebanden rondom deze vrouw afgesneden en hemzelf toegang verschaft tot haar bankrekening. Vreugde en verdriet vechten in deze situaties om voorrang. Want hoe blij ik ook was dat ik deze man had belet om nog meer van een weerloze dame te profiteren, ik was mij ook bewust van het verdriet dat ik had blootgelegd en de teleurstelling van deze vrouw in iemand die zij vertrouwd had. Ik had haar roze bubbel doorgeprikt.
Ik geloof niet dat ik anders ben dan andere deurwaarders. Wel ben ik ervan overtuigd dat wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt mij enorm helpt bij het uitoefenen van mijn beroep. En dan is het extra fijn dat je bij een gerechtsdeurwaardersorganisatie werkt die bij je past. Bij AGIN Timmermans zit ik op mijn plek. Ik hoef niet uit te leggen waarom een ontruiming langer duurde, mijn collega’s vinden het waarom van ons vak net zo belangrijk als ik. Een meningsverschil bij AGIN Timmermans is een kans om zienswijzen juridisch met elkaar te vergelijken. En in die discussies gaat het er niet om wie er gelijk heeft. Het gaat erom hoe we ermee vooruit kunnen. Hoe je ervan kunt leren, zodat je opgewassen bent tegen de nare verhalen die je soms te horen krijgt, de schrijnende situaties die je soms meemaakt en de successen die soms dubbel voelen. Zodat je de dame die je met medelijden aankijkt en zegt dat je een vreselijk beroep hebt kunt uitleggen waarom jij de mooiste baan ter wereld hebt….”
